نام شاعری ایرانی بعهد باستان. در لغت نامۀ اسدی قطعۀ ذیل از او برای کلمه شایورد، بمعنی هاله و طوق و خرمن ماه شاهد است: بخط و آن در دندانش بنگر که همواره مرا دارند در تاب یکی همچون پرن بر اوج خورشید یکی چون شایورد از گرد مهتاب
نام شاعری ایرانی بعهد باستان. در لغت نامۀ اسدی قطعۀ ذیل از او برای کلمه شایورد، بمعنی هاله و طوق و خرمن ماه شاهد است: بخط و آن دُر دندانش بنگر که همواره مرا دارند در تاب یکی همچون پرن بر اوج خورشید یکی چون شایورد از گرد مهتاب
تذکره نویسان او را معاصر عمرو بن لیث صفاری (265- 287 هجری قمری) دانسته و وفات او را در سال 283هجری قمری نوشته و این ابیات را از او نقل کرده اند: مرغی است خدنگ ای عجب دیدی مرغی که بود شکار او جانا داده پر خویش کرکسش هدیه تا نه بچه اش برد به هم، مانا. و دیگر: سرو سیمین تو را در مشک تر زلف مشکین تو سرتاپا گرفت. (از تاریخ در ادبیات ایران صفا چ 1 ج 1 ص 158). مؤلف مجمعالفصحا نام او را مشرفی (با فاء) ضبطکرده و نوشته است که ’مشرف’ محله ای است در یمن و وی از مردم آن دیار بوده، و این مطلب بکلی بی اساس است
تذکره نویسان او را معاصر عمرو بن لیث صفاری (265- 287 هجری قمری) دانسته و وفات او را در سال 283هجری قمری نوشته و این ابیات را از او نقل کرده اند: مرغی است خدنگ ای عجب دیدی مرغی که بود شکار او جانا داده پر خویش کرکسش هدیه تا نُه بچه اش برد به هم، مانا. و دیگر: سرو سیمین تو را در مشک تر زلف مشکین تو سرتاپا گرفت. (از تاریخ در ادبیات ایران صفا چ 1 ج 1 ص 158). مؤلف مجمعالفصحا نام او را مشرفی (با فاء) ضبطکرده و نوشته است که ’مشرف’ محله ای است در یمن و وی از مردم آن دیار بوده، و این مطلب بکلی بی اساس است
